Lut (53) runt samen met haar man Marc en zoon Gert (26) een landbouwbedrijf in Maldegem. Ze hebben 140 melkkoeien en 40 schapen, en telen gewassen. Ondanks de goedgevulde dagen, is er ook ruimte voor andere dromen, zeker nu hun twee dochters bijna de deur uit zijn. (Verschenen in: Libelle)
"Ik ben opgegroeid op een boerderij, maar als jong meisje droomde ik ervan om schooljuf te worden. Later bleek dat wiskunde mij erg lag en ging ik informatica studeren. Ik melkte al koeien sinds mijn tiende en wilde graag een andere wereld ontdekken. Mijn ouders gaven mij de kans om op kot te gaan, niet evident in een gezin met zes kinderen. Tijdens mijn studie ontmoette ik Marc. Hij was duidelijk: hij zou gaan boeren. We spraken af dat ik mijn eigen job zou hebben en die pas zou opgeven als dit niet meer combineerbaar was met meehelpen op het landbouwbedrijf. Ik vond een boeiende baan en reed negen jaar het land rond om bedrijven te helpen met software op maat. Toen ik zwanger was van ons tweede kind, werd dit te zwaar, ook omdat we ons bedrijf wilden uitbreiden. Intussen werk ik 24 jaar op onze boerderij. Dat zou nooit gelukt zijn, als ik dat niet met hart en ziel deed. Nog elke dag vind ik het tof om als koppel samen te werken, beslissingen te nemen en 's avonds, bij het melken van de koeien, rustig bij te praten. Eigenlijk is dit geen job, maar een manier van leven. We hebben er ook altijd voor gezorgd dat we drie keer per dag samen met de kinderen konden eten. Zo hebben we ons altijd betrokken bij elkaar gevoeld."
Boerentrots
"Ik ben blij dat wij voor melk en vlees kunnen zorgen, net zoals collega's fruit en groenten leveren. De meeste mensen staan niet stil bij wat er in hun koelkast zit, dat is voor hen evident. Maar door wat wij produceren, hoeven zij zich geen zorgen over hun eten te maken en kunnen zij focussen op hún droomjob. Daar ben ik trots op. De kwaliteit van onze Belgische producten ligt hoog, het zou fijn zijn als mensen zich daar wat meer van bewust waren.
Het is ook mooi om bij te dragen aan een landschap waar mensen van genieten. Onze boerderij ligt aan een fietsroute: door de afwisseling van gewassen, onze zorg voor de grond en het spel van de seizoen kunnen wij dit landschap mee creëren. Iedereen mag een praatje komen slaan, de deur van onze stal staat altijd open. Sinds tien jaar ontvangen we ook scholen en familiegroepen met een educatief programma, waarbij we mensen een goed beeld van de landbouw proberen te geven. Zeker in het voorjaar, als er lammetjes zijn, is dat een succes. En als kindjes zeggen 'ik wil later ook boer worden', weet je dat het goed zit.
Meer dan koeien en schapen
Weet je dat wij onze koeien allemaal bij naam noemen? Met sommige hebben je een echte band, tenslotte breng je veel tijd met hen door. Gorki is bijvoorbeeld een fenomeen: een imposante koe van bijna tien jaar met een rustig karakter, die altijd als eerste gemolken wil worden. Het is extra mooi als je favoriete koe een kalfje krijgt, maar ook moeilijk als ze ziek of te oud wordt en moet vertrekken. Zo leer je loslaten, zo hebben ook onze kinderen leren omgaan met leven en dood. Dat hoort erbij.
Ik ben nog altijd blij met mijn keuze voor het boerenleven, maar onlangs had ik even het gevoel: "Is dit het nu, koeien en schapen?" Nu de kinderen zelfstandiger zijn, heb ik mijn kans gegrepen om in het bestuur van vrouwenverenigingen te zetelen. Vorig jaar ben ik dan als eerste vrouw voorzitter van de Oost-Vlaamse Boerenbond geworden. In die mannenwereld probeer ik meer aandacht te vragen voor het sociale aspect: bepaalde decreten kunnen bijvoorbeeld voor spanningen zorgen en dus moet je met die stress leren omgaan. Je job stopt ook nooit. Zeven dagen op zeven, met kerst en nieuwjaar, sta je om vijf uur op. Dat weegt weleens door. Maar onlangs zijn we eens een weekendje weg geweest, terwijl onze zoon Gert voor de boerderij zorgde. We logeerden in een B&B, konden uitslapen en hadden veel tijd om te fietsen. In alle rust, want aan de drukte van de stad hebben wij geen behoefte."