Een dag op de boerderij met Hanne

De boerengenen hebben mijn grootouders doorgegeven aan drie van hun kinderen, waaronder mijn moeder. Zij heeft een gemengd bedrijf van melkvee en varkens en werkt nauw samen met het gesloten varkensbedrijf van mijn nonkel Roger. Sinds vorig jaar heb ik ook een klein stukje van het bedrijf in handen en ben ik samen met mijn vriend Mathias volop bezig met de bouw om het varkensbedrijf uit te breiden op een nieuwe locatie. We boeren met de hele familie samen, dat maakt ons sterk in ons werk. Het zijn dus drukke dagen om alles te combineren.

Vrijdag speendag

5.30 uur: de wekker op vrijdag, speendag! Snel de werkkleren aan en vertrekken. Eerst zet ik Mathias af bij het varkensbedrijf. Hij doet samen met mijn nonkel de ochtendvoedering en nazicht van alle varkens. Ik rijd door naar huis.

6 uur: enthousiast wacht ons hondje Basiel me op en kan hij niet wachten om de ochtendshift mee te volgen. Mijn moeder is dan al bezig. Ik ga de tweede groep halen, zodat ze verder kan melken. Dan doe ik de kalfjes. Terwijl ik ernaar toe wandel hoor ik ze al loeien. “Wat zien de kalfjes me toch graag”, denk ik dan, maar het zal vooral de lekkere melk die ik voor hen maak zijn, die hun interesse heeft. Intussen start mijn broer met het voederen van  de melkkoeien. Tijdens het afsluiten van het melkproces controleer ik de koeien en vaarzen op tochtigheid en zet ik de verse koeien in het voederrek met vers gemaakt ruwvoeder. Dan kan ik meteen beoordelen of ze goed gestart zijn.  Er achtervolgt er mij eentje terwijl ik door de stal loop. Nu insemineren is nog te vroeg dus deze moet vanavond geïnsemineerd worden.

7.30 uur: ziezo, klaar met melken en voederen. Nu kunnen we onze buikjes vullen met lekkere chocomelk met verse melk, en spek met ei. Nog snel zwaaien mijn zus die naar kantoor vertrekt, en zo heb ik iedereen gezien.

8 uur: ik haast me naar het varkensbedrijf, het is vandaag spenen. Dat wil zeggen dat de kleine biggen zelfstandig genoeg zijn om van de moeder gescheiden te worden. Terwijl nonkel Roger en Mathias de ochtendvoedering afwerken, loop ik door de kraamstal waar er gespeend moet worden. De aantallen worden dan opgeschreven. En wat ben ik dan fier op hoe de biggen eruit zien, schattige roze bollekes. Iedereen klaar, onze helper is ook aangekomen en we kunnen beginnen. De biggen worden uit de kraamstal gehaald en in de biggenbatterij geplaatst. Hier ga ik aan het werk om alle zeugjes en beertjes te sorteren. Eén voor één plaats ik ze over het hek, gesorteerd op geslacht.

10 uur: de biggen zijn allemaal gesorteerd en we zitten goed op schema om het spenen afgewerkt te hebben voor de middag. Nu de biggetjes weg zijn, moeten de zeugen ook uit de kraamstal. We verplaatsen ze in kleine groepjes naar de dekstal. Vervolgens moeten er zeugen van dekstal naar drachtstal. En de hoogdrachtige zeugen van de drachtstal krijgen natuurlijk een plekje in de kraamstal. Na zo’n ochtend hebben we een hele wandeling achter de rug, maar het geeft wel een goed gevoel dat alle zeugen terug netjes gesorteerd staan.

Een vleugje romantiek

12 uur: middag, een momentje rust. Helemaal rust natuurlijk ook weer niet, want er wordt heel vaak verder geboerd aan tafel. Maar dat hoort nu eenmaal bij ons leven, het boerenleven. Na de middag vertrekken mijn nonkel en onze helper naar de bouwwerf. Mathias en ik gaan terug naar de varkens. Mathias zorgt ervoor dat de nieuw gespeende biggen het naar wens hebben. Ik laat terwijl onze twee zoekberen los en insemineer eventueel nog de laatste zeugen. Oordopjes kan je wel gebruiken als je deze twee kanjers loslaat, want wat hebben de pas gespeende zeugen van deze ochtend interesse in deze beren. Zijn we klaar met ons werk, vertrekken we ook naar de bouwwerf om daar te helpen.

De bouwwerf, onze toekomst, zalig om daar te werken. Nonkel Roger heeft zich altijd geïnteresseerd in de bouw en dat merk je ook. En terwijl hij weet dat de varkentjes thuis goed worden verzorgd door Mathias en mezelf, leeft hij zich volledig uit als projectleider. Een projectleider die zoveel mogelijk zelf wil doen of zoveel mogelijk zelf wil helpen. Dat siert hem. Dit is super om de kostprijs te drukken, want de investering is groot omdat we kiezen voor diervriendelijke vrijloopkraamhokken. Maar we werken er graag voor, de passie is groot.

Moet er nog een biggetje zijn?

17 uur: ik begin ik al te denken hoe ik de avondshift ga aanpakken. Mijn broer is op de bouw aan het helpen en die mannen kunnen hier wel nog even verder. Ik vertrek naar huis. Daar help ik mama mee opstarten met melken. 

19 uur: ik arriveer op het varkensbedrijf en doe samen met mijn nonkel de avondvoedering. Mathias is de kraamstal met de nieuwe zeugen aan het kuisen. Wat heb ik het ermee getroffen dat hij het niet erg vindt om dat te doen. Of is het de goede muziek op vrijdagavond op de radio? Normaal gebeurt dit werkje in de middag of soms zaterdag. Maar omdat we ook graag op de bouwwerf werken en zaterdag de schoonouders komen helpen, proberen we het vrijdag klaar te hebben. Ondertussen zijn de eerste zeugen aan het werpen in een andere kraamstal. Daar maken we alles nog verder klaar voor de zeugen die dit weekend gaan werpen. Biggenlampen, nestje bestrooien met kalk, jute zak klaarleggen. Vrijdagavond zijn het meestal de grootste nesten die geboren worden. Afhankelijk van hoeveel zeugen er aan het biggen zijn en hoeveel biggetjes er geboren worden, kan ik evalueren of ik 115 dagen geleden goed heb geïnsemineerd. Ook al heb ik zelf (nog) geen kinderen, voor nakomelingen heb ik al genoeg gezorgd.

21 uur: ’t is al donker. Ik help Mathias nog met het afronden van de schoonmaak, we kijken tevreden naar het netjes gekuist kraamhok en dan doen we het licht uit. Helemaal donker is het niet, want de rode biggenlampen zorgen voor een warme sfeer. Thuiskomen nog snel even de belangrijkste mails nakijken en onze vrijdagavond kan beginnen. Al een paar weken gaan we aan dit tempo door en zolang we aan het bouwen zijn, zal dit de routine blijven voor onze vrijdagen, vermoed ik. Maar het is met alle plezier, liefde en passie voor het vak gedaan!